Londyn to starożytna nazwa, już potwierdzona w pierwszym stuleciu AD, zwykle w postaci londyńskiej w postaci latynizowanej; na przykład ręcznie napisane tabletki rzymskie odzyskane w mieście pochodzące z AD 65/70-80 zawierają słowo Londinio ("w Londynie").

Z biegiem lat nazwa przyciągała wiele mitycznych wyjaśnień. Najstarszy zaświadczony film ukazuje się w Geoffrey z Historii Monmouth Regum Britanniae, napisanej około 1136 roku. Było tak, że nazwa pochodzi od rzekomego króla Luda, który rzekomo przejął miasto i nazwał je Kaerlud.

Nowoczesne analizy naukowe nazwy muszą uwzględniać pochodzenie różnych form występujących we wczesnych źródłach: łaciński (zwykle Londinium), staroangielski (zwykle Lunden) i walijski (zwykle Llundein), w odniesieniu do znanych zjawisk dźwiękowych w tych różnych językach. Uzgodniono, że nazwa ta pochodzi z nazwy Common Brythonic; ostatnie prace polegają na rekonstrukcji utraconej Celtyckiej formy nazwy *Londonjon lub czegoś podobnego. Został on przystosowany do języka łacińskiego jako londyn i pożyczony w języku staroangielskim, czyli w języku przodków angielskiego.

Tytonimia pospolitej brytonicznej jest przedmiotem wielu dyskusji. Wyraźnym wyjaśnieniem był argument Richarda Coatesa z 1998 r., że nazwa pochodzi od preceltyckiego staroeuropejskiego *(p)lowonidy, czyli "rzeki zbyt szerokiej, aby bronić". Coates zasugerował, że była to nazwa nadana części rzeki Tames, która przepływa przez Londyn; dzięki temu osada zyskała formę celtycką swojej nazwy *Lowonidonjon. Jednakże większość prac zaakceptowała pochodzenie Celtyckie tej nazwy, a ostatnie badania opowiedziały się za wyjaśnieniem według celtyckiej pochodnej korzenia proto-indo-europejskiego *^lendh- ("sink, przyczyna zatopienia") w połączeniu z sufiksem celtyckim *-injo- lub *-onjo- (używanym do tworzenia nazw miejscowych). Peter Schrijver zasugerował w szczególności, że na tej podstawie nazwa pierwotnie oznaczała "miejsce powodzi (okresowo, regularnie)".

Do 1889 r. nazwa "Londyn" była oficjalnie stosowana w City of London, ale od tego czasu odnosiła się również do hrabstwa London i Greater London.

Na piśmie, "Londyn" jest czasami kolokwialnie zakontraktowany na "LDN". Takie użycie powstało w języku SMS i często znajduje się na profilu użytkownika mediów społecznościowych, uduszając alias lub uchwyt.

Prehistoria

W 1993 r. szczątki mostu epoki brązu znaleziono na południowym wybrzeżu, w górę rzeki od mostu Vauxhall. Ten most przeszedł przez Tamizę albo dotarł do zagubionej wyspy. Dwa z nich to radiowęglowodory datowane od 1750 p.n.e. do 1285 p.n.e.

W 2010 r. fundamenty dużej struktury drewnianej, datowanej na 4800 p.n.e. i 4500 p.n.e., znaleziono na południowym wybrzeżu Tamizy, w dół od mostu Vauxhall. Funkcja struktury mezolitycznej nie jest znana. Obie struktury znajdują się na południowym brzegu, gdzie rzeka Effra przepływa do Tamizy.

Roman Londyn

W 1300 r. Miasto było nadal zamknięte w rzymskich murach.

Chociaż istnieją dowody na to, że w okolicy znajdują się rozrzucone osady Brytoniczne, pierwsze duże osiedle zostały założone przez Rzymian około czterech lat po inwazji na AD 43. Trwało to tylko do około 61 roku życia, kiedy to plemię Iceni kierowane przez królową Boudicę szturmowało go, spalając osad na ziemię. Kolejne, bardzo planowane, wcielenie Londynu prosperowało i zastąpiło Colchester stolicą rzymskiej prowincji Britannia w 100 roku. Na szczycie w 2 wieku rzymski Londyn liczył około 60 000 mieszkańców.

Anglo-Saxon i Viking London

Wraz z upadkiem rządów rzymskich na początku 5 wieku Londyn przestał być stolicą, a zatłoczone miasto Londynu zostało skutecznie porzucone, chociaż cywilizacja rzymska utrzymywała się na obszarze St Martin in the Fields do około 450 roku. Od około 500 roku osada anglosaska znana pod nazwą Lundenwic rozwinęła się nieco na zachód od starego rzymskiego miasta. Około 680 r. miasto wróciło do dużego portu, choć niewiele wskazuje na produkcję na dużą skalę. Od lat 820. powtarzające się ataki Vikinga doprowadziły do upadku. Rejestruje się trzy; w 851 i 886 r. odnieśli sukces, podczas gdy ostatni w 994 r. został odrzucony.

Oblężenie Londynu przez Lancastrian w 1471 r. zostało zaatakowane przez sojusz orkistyczny

Wikingowie ustanowili Danelaw w większości wschodniej i północnej Anglii; jego granica rozciągnęła się mniej więcej od Londynu do Chester. Był to obszar kontroli politycznej i geograficznej narzucony przez wtargnięcia Wikingów, formalnie uzgodniony przez duńskiego wojownika, Guthruma i króla Zachodniej Saksonii Alfreda Wielkiego w 886 roku. Anglo-Saxon Chronicle odnotował, że Alfred "odmówił" Londynu w 886 r. Badania archeologiczne pokazują, że było to porzucenie Lundenwic i odrodzenie życia i handlu w ramach starych murów rzymskich. Następnie Londyn rósł powoli do około 950 r., po czym aktywność znacznie wzrosła.

Do 11 wieku Londyn był ponad wszelkim porównaniem największym miastem w Anglii. Opactwo Westminsterskie, odbudowane w stylu romańskim przez króla Edwarda Spowiednika, było jednym z najwspanialszych kościołów w Europie. Winchester był wcześniej stolicą anglosaskiej Anglii, ale od tego czasu Londyn stał się głównym forum dla zagranicznych przedsiębiorców i bazą obrony w czasie wojny. Zdaniem Franka Stentona: "Miała zasoby i szybko rozwijała godność i polityczną samoświadomość, odpowiednią dla stolicy kraju."

Średniowiecze

Opactwo Westminsterskie, jak widać na tym obrazie (Canaletto, 1749), jest Światowym Dziedzictwem Dziedzictwa i jednym z najstarszych i najważniejszych budynków Londynu.

Po zwycięstwie w Bitwie pod Hastings, William, książę Normandii został ukoronowany królem Anglii w nowo ukończonym Opactwie Westminsterskim w 1066. dniu Bożego Narodzenia. William zbudował Wieżę Londynu, pierwszy z wielu zamków Normanów w Anglii, który został odbudowany w kamieniu, w południowo-wschodnim rogu miasta, aby zastraszyć mieszkańców. W 1097 r. Wilhelm II rozpoczął budowę Westminster Hall, tuż obok opactwa o tej samej nazwie. Sala stała się podstawą nowego Pałacu Westminsterskiego.

W 12 wieku instytucje rządu centralnego, które dotychczas towarzyszyły królewskiemu sądowi angielskiemu w trakcie przemieszczania się po kraju, powiększyły się i wyrafinowały, a w jednym miejscu stały się coraz bardziej sztywne. Dla większości celów był to Westminster, chociaż królewski skarb, po przeniesieniu z Winchester, przyszedł do odpoczynku w Wieży. Podczas gdy City of Westminster przekształciło się w prawdziwy stolicę pod względem rządowym, jego odrębny sąsiad, City of London, pozostał największym miastem i głównym centrum handlowym Anglii, i kwitł pod własną, niepowtarzalną administracją, Korporacją Londyńską. W 1100 r. jej populacja wynosiła około 18 000 osób; do 1300 r. wzrosła do prawie 100 000. Katastrofa uderzyła w postaci Czarnej Śmierci w połowie 14 wieku, kiedy to Londyn stracił prawie jedną trzecią ludności. Londyn stał się przedmiotem działań rewolty chłopskiej w 1381 r.

Londyn był również ośrodkiem żydowskiej ludności Anglii przed wydaleniem przez Edwarda I w 1290 r. Przemoc wobec Żydów miała miejsce w 1190 r., po tym, jak pogłoszono, że nowy król zamówił ich masakrę po tym, jak przedstawili się w jego koronacji. W 1264 r. podczas II wojny Baronów rebelianci Simona de Montforta zabili 500 Żydów próbując przejąć zapisy długów.

Nowoczesny

Mapa Londynu w 1593 roku. Istnieje tylko jeden most przez Tamizę, ale części Southwark na południowym brzegu rzeki zostały rozwinięte.

W okresie Tudoru reformacja doprowadziła do stopniowego przejścia na protestantyzm, a znaczna część majątku londyńskiego przechodziła z kościoła na własność prywatną, co przyspieszyło handel i biznes w mieście. W 1475 roku Liga Hanzeatycka założyła swoją główną bazę handlową (kontor) w Anglii w Londynie, zwaną Stalhof lub Steelyard. Istniała ona do 1853 r., kiedy to hanzeatyckie miasta Lubeki, Bremy i Hamburga sprzedawały nieruchomość południowo-wschodniej linii kolejowej. Tkanina wełniana była wysyłana w stanie niebarwionym i rozbierana z Londynu 14/15 wieku do pobliskich wybrzeży krajów Niskich, gdzie uznano ją za niezbędną.

Jednak zasięg angielskiego przedsiębiorstwa morskiego nie sięga daleko poza morza północno-zachodniej Europy. Trasa handlowa do Włoch i Morza Śródziemnego zwykle przebiega przez Antwerpię i nad Alpami; wszystkie statki przepływające przez Cieśninę Gibraltarską do lub z Anglii miały prawdopodobnie być Włochami lub Ragusanem. Po ponownym otwarciu Niderlandów na żeglugę angielską w styczniu 1565 r. nastąpił znaczny wybuch działalności handlowej. Królewska Giełda została założona. Wzrosło Mercantilism i powstały monopolistyczne firmy handlowe takie jak East India Company, przy czym handel rozszerzał się na Nowy Świat. Londyn stał się głównym portem na Morzu Północnym, a migranci przybywali z Anglii i za granicę. Liczba ludności wzrosła z szacowanych 50 000 w 1530 r. do około 225 000 w 1605 r.

W 16 wieku William Shakespeare i jego współcześni mieszkali w Londynie w czasie wrogości wobec rozwoju teatru. Pod koniec okresu Tudor w 1603 r. Londyn był nadal bardzo zwarty. W dniu 5 listopada 1605 r. w Westminsterze, w Gunproszek, doszło do zamachu na Jamesa I.

W 1637 roku rząd Karola I próbował zreformować administrację w Londynie. W planie wezwano Korporację Miasta do rozszerzenia swojej jurysdykcji i administracji na rozbudowywane obszary wokół miasta. W obawie przed próbą zmniejszenia wolności Londynu przez koronę, brakiem zainteresowania administrowaniem tymi dodatkowymi obszarami lub obawami ze strony winy miejskiej o konieczność dzielenia władzy, Korporacja odmówiła. Później zwana "Wielką Odmową", decyzja ta w dużej mierze w dalszym ciągu odpowiada za wyjątkowy status rządowy miasta.

Plan linii komunikacyjnych Vertue z 1738 roku, zbudowany podczas wojny secesyjnej w Anglii

W angielskiej wojnie domowej większość londyńczyków popierała sprawę parlamentarną. Po początkowym postępie Royalistów w 1642 r., zakończonym walkami w Brentford i Turnham Green, Londyn otoczony był obronną ścianą obwodu znaną jako Linie Komunikacji. Linie zbudowano do 20 000 osób i ukończono w niecałe dwa miesiące. Fortyfikacje nie zdały jedynego testu, kiedy Armia Nowego Modelu weszła do Londynu w 1647 r. i zostały zrównane przez Parlament w tym samym roku.

Londyn został dotknięty chorobą na początku 17 wieku, której kulminacją była wielka plaga w latach 1665-1666, która zabiła do 100.000 osób lub jedną piątą populacji.

Wielki Ogień Londynu zniszczył wiele części miasta w 1666 roku.

Wielki pożar Londynu wybuchł w 1666 r. w Pudding Lane w mieście i szybko przeszedł przez drewniane budynki. Odbudowa trwała dziesięć lat i była nadzorowana przez Roberta Hooke'a jako nadzorcę Londynu. W 1708 r. ukończono arcydzieło Christophera Wrena, katedrę św. Pawła. W epoce gruzińskiej na zachodzie powstały nowe okręgi, takie jak Mayfair; nowe mosty nad Tamizą sprzyjały rozwojowi w południowym Londynie. Na wschodzie port w Londynie rozszerzył się w dół rzeki. Rozwój Londynu jako międzynarodowego centrum finansowego wymagał znacznej części lat 1700.

W 1762 roku George III nabył Buckingham House i został rozszerzony w ciągu następnych 75 lat. W 18. wieku Londyn był uzależniony od przestępczości, a w 1750 r. założyli oni zawodową policję. W sumie ponad 200 przestępstw zostało ukaranych śmiercią, w tym drobną kradzieżą. Większość dzieci urodzonych w mieście zmarła przed trzecim urodzinami.

Widok na Royal Exchange w Londynie w 1886

Kawiarnia stała się popularnym miejscem do debat nad pomysłami, a coraz większa umiejętność czytania i pisania oraz rozwój prasy drukarskiej sprawiają, że wiadomości są powszechnie dostępne; Fleet Street stała się centrum prasy brytyjskiej. Po inwazji na Amsterdam przez armie napoleońskie wielu finansistów przeniosło się do Londynu, zwłaszcza dużej społeczności żydowskiej, a w 1817 r. zorganizowano pierwszy międzynarodowy problem londyński. W tym samym czasie Królewska Marynarka Wojenna stała się wiodącą na świecie flotą wojenną, działając jako poważny środek odstraszający potencjalnych przeciwników gospodarczych Wielkiej Brytanii. Uchylenie ustawy o kukurydzy w 1846 r. miało w szczególności na celu osłabienie holenderskiej potęgi gospodarczej. Londyn wyprzedził Amsterdam jako wiodące międzynarodowe centrum finansowe. W 1888 r. Londyn stał się domem dla serii morderstw popełnionych przez człowieka znanego tylko jako Jack Rozpruwacz i od tego czasu stał się jedną z najsłynniejszych nierozwiązanych tajemnic świata.

Według Samuela Johnsona:

Nie znajdziesz nikogo, kto byłby skłonny opuścić Londyn. Nie, sir, gdy człowiek jest zmęczony Londynem, jest zmęczony życiem. bo jest w Londynie wszystko, na co stać.

— Samuel Johnson, 1777

Nowoczesne i współczesne

Londyn był największym na świecie miastem od ok. 1831 do 1925, o gęstości zaludnienia 325 osób na hektar. Przepełnienie Londynu doprowadziło do epidemii cholery, w 1848 r. zginęło 14 000 osób, a w 1866 r. 6 000. Rosnące natężenie ruchu spowodowało utworzenie pierwszej na świecie lokalnej sieci kolejowej. Metropolitalna Rada Robót nadzorowała rozbudowę infrastruktury w stolicy i niektórych sąsiednich hrabstwach; została ona zniesiona w 1889 r., kiedy Rada Hrabstwa Londyńskiego została utworzona z tych obszarów okręgów otaczających stolicę.

Brytyjscy wolontariusze rekrutują się w Londynie, 1914 sierpnia, podczas I wojny światowej

Zbombardowana ulica Londynu podczas II wojny światowej

Londyn został zbombardowany przez Niemców podczas I wojny światowej, a podczas II wojny światowej bombardowanie Blitza i innych bombardowań przez niemiecki Luftwaffe zabiło ponad 30.000 londyńczyków, niszcząc duże szlaki mieszkań i innych budynków w całym mieście.

Bezpośrednio po wojnie Olimpiada Letnia 1948 odbyła się na oryginalnym Stadionie Wembley, w czasie, gdy Londyn wciąż wychodził z wojny. Począwszy od lat 1940. Londyn stał się domem dla wielu imigrantów, głównie z krajów Wspólnoty Narodów, takich jak Jamajka, Indie, Bangladesz i Pakistan, czyniąc Londyn jednym z najbardziej zróżnicowanych miast na świecie. W 1951 r. Festiwal Wielkiej Brytanii odbył się na Południowym Brzegu. Great Smog z 1952 r. doprowadziło do przyjęcia ustawy "Clean Air Act" z 1956 r., która zakończyła "pea soup fogs", za które Londyn był znany.

Począwszy od połowy lat 1960., Londyn stał się centrum kultury młodzieży na całym świecie, czego przykładem jest podkultura Swsing London związana z King's Road, Chelsea i Carnaby Street. Rola trendsetera została ożywiona w epoce punku. W 1965 r. rozszerzono polityczne granice Londynu, aby uwzględnić rozwój obszaru miejskiego i utworzono nową Wielką Radę Londyńską. W czasie Kłopotów w Irlandii Północnej Londyn był bombardowany przez Tymczasową Irlandzką Armię Republikańską przez dwie dekady, począwszy od zamachu bombowego na Old Bailey w 1973 roku. Nierówność rasowa została podkreślona przez zamieszki w Brixton w 1981 roku.

Ludność większego Londynu systematycznie zmniejszała się w dziesięcioleciach po II wojnie światowej, z szacowanego szczytu 8,6 miliona w 1939 r. do około 6,8 miliona w 1980 r. Główne porty Londynu przeniosły się w dół rzeki do Felixstowe i Tilbury, a obszar Docklands w Londynie stał się przedmiotem działań ukierunkowanych na regenerację, w tym rozwój Canary Wharf. Wynika to z coraz większej roli Londynu jako głównego międzynarodowego centrum finansowego w latach 1980. Bariera Tamizy została ukończona w latach 1980., aby chronić Londyn przed falami z Morza Północnego.

Wielka Rada Londyńska została zniesiona w 1986 r., która opuściła Londyn bez administracji centralnej do 2000 r., kiedy to przywrócono rząd w całym Londynie, wraz z utworzeniem Greater London Authority. Aby uczcić początek 21 wieku, zbudowano Millennium Dome, London Eye i Millennium Bridge. W dniu 6 lipca 2005 r. Londyn otrzymał olimpiadę w 2012 r., co sprawia, że Londyn jest pierwszym miastem, które trzykrotnie wystawiło igrzyska olimpijskie. W dniu 7 lipca 2005 r. trzy pociągi metra w Londynie i autobus dwupokładowy zostały zbombardowane w serii ataków terrorystycznych.

W 2008 r. czas nazwał Londyn obok Nowego Jorku i Hongkongu Nylonkongiem, nazywając go trzema najbardziej wpływowymi miastami świata. W styczniu 2015 r. populację Greater London oszacowano na 8,63 mln, czyli najwyższy od 1939 r. poziom. Podczas referendum w Brexit w 2016 roku Wielka Brytania zdecydowała się opuścić Unię Europejską, ale większość londyńskich okręgów wyborczych głosowała za pozostaniem w UE.

Samorząd terytorialny

Podawanie preparatu w Londynie składa się z dwóch warstw: na poziomie miejskim, strategicznym i lokalnym. Administracja obejmująca całe miasto jest koordynowana przez Greater London Authority (GLA), natomiast administrację lokalną prowadzi 33 mniejszych organów. GLA składa się z dwóch wybranych elementów: burmistrz Londynu, który ma uprawnienia wykonawcze, oraz Zgromadzenie Londyńskie, które analizuje decyzje burmistrza i może corocznie przyjmować lub odrzucać propozycje budżetu burmistrza. Siedzibą GLA jest Ratusz w Southwark. Burmistrzem od 2016 roku jest Sadiq Khan, pierwszy muzułmański burmistrz dużej stolicy zachodniej. Strategia planowania ustawowego burmistrza została opublikowana jako plan londyński, który został ostatnio zmieniony w 2011 r. Władze lokalne to rady 32 okręgów londyńskich i City of London Corporation. Są oni odpowiedzialni za większość usług lokalnych, takich jak planowanie lokalne, szkoły, usługi socjalne, drogi lokalne i zbiórka odpadów. Niektóre funkcje, takie jak gospodarowanie odpadami, są realizowane w drodze wspólnych uzgodnień. W latach 2009-2010 łączne wydatki na przychody rad londyńskich i GLA wyniosły nieco ponad 22 mld GBP (14,7 mld GBP dla gmin i 7,4 mld GBP dla GLA).

London Fire Brigade jest statutową służbą ratowniczą dla Greater London. Jest on prowadzony przez londyński organ ds. planowania pożarów i sytuacji kryzysowych i jest trzecim co do wielkości serwisem pożarniczym na świecie. Krajowe służby zdrowia świadczą usługi karetek pogotowia ratunkowego w Londynie (LAS) NHS Trust, największej na świecie bezpłatnej, pogotowia ratunkowego. W razie potrzeby organizacja charytatywna London Air Ambulance działa w połączeniu z LAS. Straż Przybrzeżna Jej Królewskiej Mości i Królewska Narodowa Instytucja Żeglugi Żywej działają na rzece Tamiza, która podlega jurysdykcji Urzędu Portu Londyńskiego od Teddington Lock do morza.

Rząd narodowy

Londyn jest siedzibą rządu Zjednoczonego Królestwa. Wiele departamentów rządowych, jak również rezydencja premiera przy Downing Street 10, znajduje się w pobliżu Pałacu Westminsterskiego, zwłaszcza w Whitehall. 73 posłów z Londynu, wybranych z lokalnych okręgów parlamentarnych w parlamencie krajowym. Od grudnia 2019 roku 49 pochodzi z Partii Pracy, 21 z nich to konserwatyści, a trzech to liberalni demokraci. Stanowisko ministra ds. Londynu zostało utworzone w 1994 r. Obecnym ministrem Londynu jest poseł Paul Scully.

Policja i przestępczość

Policja Metropolitalna, nadzorowana przez burmistrza za za pośrednictwem biura burmistrza ds. policji i przestępczości (MOPAC), zapewnia działania policji w Greater London, z wyjątkiem City of London. City of London ma własne siły policyjne - policję City of London. Brytyjska Policja Transportowa odpowiada za służby policyjne w National Rail, London Underground, Docklands Light Railway i Tramlink. Czwarte siły policyjne w Londynie, Ministerstwo Obrony Policji, nie angażują się zazwyczaj w działania policji.

Wskaźniki przestępczości różnią się znacznie w zależności od obszaru, od części o poważnych problemach do części uważanych za bardzo bezpieczne. Obecnie dane dotyczące przestępczości są udostępniane na szczeblu krajowym na szczeblu władz lokalnych i Wardu. W 2015 r. doszło do 118 zabójstw, co oznacza wzrost o 25,5% w porównaniu z 2014 r. Policja metropolitalna udostępniła na swojej stronie internetowej od 2000 r. szczegółowe dane dotyczące przestępczości, w podziale na kategorie na poziomie gminy i okręgu.

W Londynie wzrasta liczba zarejestrowanych przestępstw, w szczególności brutalnych przestępstw i morderstw, które zostały zadźgane, a inne środki wzrosły. Od początku 2018 r. do połowy kwietnia 2018 r. doszło do 50 morderstw. Prawdopodobnie przyczyniły się do tego cięcia środków finansowych dla policji w Londynie, choć zaangażowane są również inne czynniki.

Zakres

Widok satelitarny Londynu w czerwcu 2018

Londyn, zwany również Wielkim Londynem, jest jednym z dziewięciu regionów Anglii i wydzielonym na najwyższym szczeblu okręgiem, obejmującym większość metropolii miasta. Małe starożytne miasto Londynu stanowiło kiedyś całe osiedle, ale wraz z rozwojem jego obszaru miejskiego Korporacja Londyńska opierała się próbom połączenia miasta z jego przedmieściami, co spowodowało, że "Londyn" był definiowany na wiele sposobów w różnych celach.

Czterdzieści procent mieszkańców Wielkiego Londynu pokrywa londyńskie miasto pocztowe, w którym "LONDON" stanowi część adresów pocztowych. Londyński numer kierunkowy (020) obejmuje większą powierzchnię, podobną do wielkości Greater London, chociaż niektóre dzielnice zewnętrzne są wykluczone, a niektóre miejsca znajdują się na zewnątrz. Granica Wielkiego Londynu została w niektórych miejscach dostosowana do autostrady M25.

Zagłębiony przez zielony pas metropolitalny uniemożliwia ekspansję miast na zewnątrz, chociaż obszar zabudowany rozciąga się poza granice w miejscach, co prowadzi do odrębnie zdefiniowanego większego londyńskiego obszaru miejskiego. Poza tym jest ogromny londyński pas dojazdowy. Wielki Londyn jest podzielony na Interny Londyn i Outer London. Miasto jest podzielone przez rzekę Tamiza na północ i południe, z nieformalnym centralnym obszarem Londynu w jego wnętrzu. Współrzędne nominalnego centrum Londynu, tradycyjnie uważane za oryginalny Krzyż Eleanor przy Charing Cross w pobliżu skrzyżowania Trafalgar Square i Whitehall, wynoszą około 51°30′26″N 00°07′39″W / 51,50722°N 0,12750°W / 51,50722; -0.12750 . Jednakże geograficzny ośrodek Londynu, według jednej definicji, znajduje się w London Borough of Lambeth, zaledwie 0,1 mili do północno-wschodniej stacji metra Lambeth North.

Stan

W Londynie zarówno Londyn, jak i miasto Westminster mają status miasta, a zarówno Londyn, jak i pozostała część Greater London to hrabstwa na potrzeby zatrudnienia. Obszar Wielkiego Londynu obejmuje obszary należące do historycznych hrabstw Middlesex, Kent, Surrey, Essex i Hertfordshire. Status Londynu jako stolicy Anglii, a później Zjednoczonego Królestwa, nigdy nie został przyznany ani oficjalnie potwierdzony - ustawowo lub w formie pisemnej.

Jej stanowisko powstało na mocy konwencji konstytucyjnej, dzięki czemu jej status kapitału de facto stanowi część nieskodyfikowanej konstytucji Wielkiej Brytanii. Stolica Anglii została przeniesiona do Londynu z Winchester, ponieważ pałac Westminsterski powstał w 12 i 13 wieku, aby stać się stałym miejscem sądu królewskiego, a tym samym polityczną stolicą narodu. Ostatnio Wielki Londyn został zdefiniowany jako region Anglii i w tym kontekście jest znany jako Londyn.

Topografia

Londyn z Primrose Hill

Wielki Londyn obejmuje powierzchnię 1.583 kilometrów kwadratowych (611 m kw.), obszar o liczbie ludności 7.172.036 w 2001 r. i gęstości zaludnienia 4.542 mieszkańców na kilometr kwadratowy (11.760/m kw.). Rozbudowany obszar znany jako londyński region metropolitalny lub londyńska aglomeracja metropolitalna obejmuje całkowitą powierzchnię 8.382 kilometrów kwadratowych (3.236 m kw.) o liczbie ludności 13.709.000 i gęstości zaludnienia 1.510 mieszkańców na kilometr kwadratowy (3.900/m kw.). Nowoczesny Londyn znajduje się na Tamizie, jej podstawowym obszarze geograficznym, żeglownej rzece, która przecina miasto od południowego zachodu do wschodu. Dolina Tamizy jest równiną zalewową otoczoną łagodnie toczącymi się wzgórzami, w tym wzgórzem Parlamentu, wzgórzami Addington i wzgórzem Primrose. Historycznie Londyn dorastał na najniższym mostku na Tamizie. Tamiza była kiedyś znacznie szerszą, płytszą rzeką z rozległymi bagnami; przy dużym przypływie jego brzegi osiągnęły pięciokrotnie obecną szerokość.

Od czasów wiktoriańskich Tamiza jest szeroko zakorzeniona, a wiele z jej londyńskich dopływów płynie teraz pod ziemię. Tamiza jest rzeką pływową, a Londyn jest podatny na powodzie. Zagrożenie z czasem wzrosło z powodu powolnego, ale ciągłego wzrostu poziomu wody na wysokim poziomie, spowodowanego powolnym "przechylaniem się" Wysp Brytyjskich (w górę w Szkocji i Irlandii Północnej oraz w dół w południowych częściach Anglii, Walii i Irlandii), spowodowanym odbiciem polodowcowym.

W 1974 r. w Woolwich rozpoczęło się dziesięciolecie prac nad budową zapory Tamizy w Tamizie w celu opanowania tego zagrożenia. Przewiduje się, że bariera będzie funkcjonować zgodnie z projektem do około 2070 r., ale omawiane są już koncepcje jej przyszłego rozszerzenia lub zmiany projektu.

Klimat

Londyn ma umiarkowany klimat oceaniczny (Köppen: Cfb ). Rejestry opadów są przechowywane w mieście od co najmniej 1697 r., kiedy zaczęły się w Kew. W listopadzie 1755 r. największe opady deszczu w ciągu miesiąca wynoszą 7,4 cala (189 mm), a w grudniu 1788 r. i lipcu 1800 r. - co najmniej 0 cali (0 mm). Mile End miało również 0 cali (0 mm) w kwietniu 1893 r. Najwilgotniejszym rokiem jest 1903, przy całkowitym spadku wynoszącym 38,1 cala (969 mm), a najsuchszym 1921, przy całkowitym spadku wynoszącym 12,1 cala (308 mm). Średnio roczne opady wynoszą około 600 mm, co jest wartością niższą dla miast takich jak Rzym, Lizbona, Nowy Jork i Sydney. Niemniej jednak, pomimo stosunkowo niskiego rocznego opadu, Londyn nadal otrzymuje znaczną ilość deszczowych dni rocznie - 109,6 dnia przy progu 1,0 mm - więcej niż wyżej wymienione miasta lub przynajmniej do nich podobne.

Maksymalne temperatury w Londynie wahają się od 38.1 °C (100.6 °F) w Kew w sierpniu 2003 r. do -21.1 °C (-6.0 °F). Jednakże w dniu 3 stycznia 1740 r. odnotowano nieoficjalny odczyt w temperaturze -24 °C (-11 °F). Natomiast najwyższa temperatura nieoficjalna, jaką kiedykolwiek zarejestrowano w Wielkiej Brytanii, wystąpiła w Londynie w czasie fali upałów w 1808 r. Temperaturę zarejestrowano w temperaturze 105 °F (40.6 °C) w dniu 13 lipca. Uważa się, że ta temperatura, jeśli jest dokładna, jest jedną z najwyższych temperatur tysiąclecia w Wielkiej Brytanii. Uważa się, że tylko dni w 1513 i 1707 r. mogły to pokonać. Od momentu rozpoczęcia rejestracji w Londynie (po raz pierwszy w Greenwich w 1841 r.) najcieplejszym miesiącem jest lipiec 1868 r., ze średnią temperaturą 22.5 °C (72.5 °F) w Greenwich, podczas gdy najzimniejszym miesiącem jest grudzień 2010 r., ze średnią temperaturą -6.7 °C (19.9 °F) w Northolt. Rejestry ciśnienia atmosferycznego są przechowywane w Londynie od 1692 r. Najwyższe ciśnienie, jakie kiedykolwiek zaobserwowano, wynosi 1 050 milibarów (31 wHg) w dniu 20 stycznia 2020 r., a najniższe 945,8 milibarów (27,93 wHg) w dniu 25 grudnia 1821 r.

Lata są zazwyczaj ciepłe, czasami gorące. Średnia wysokość w lipcu w Londynie wynosi 24 °C (74 °F). Średnio każdego roku Londyn doświadcza 31 dni w temperaturze powyżej 25 °C (77.0 °F) i 4.2 dni w temperaturze powyżej 30.0 °C (86.0 °F) rocznie. Podczas europejskiej fali upałów w 2003 r. w ciągu kolejnych 14 dni temperatura przekraczała 30 °C (86,0 °F) i 2 kolejnych dni, gdy temperatury osiągały 38 °C (100 °F), co doprowadziło do setek zgonów związanych z ciepłem. W 1976 r. odnotowano również 15 kolejnych dni w temperaturze powyżej 32,2 °C (90,0 °F), co spowodowało również wiele zgonów związanych z ciepłem. W sierpniu 1911 r. poprzednio rekordowo wysoka była temperatura 38 °C (100 °F) na stacji Greenwich. Susze mogą być także czasami problemem, zwłaszcza w lecie. Ostatnio w lecie 2018 r. i w warunkach znacznie suchszych niż średnia panująca od maja do grudnia. Jednak najwięcej dni bez deszczu trwało 73 dni wiosną 1893 r.

Zimy są na ogół chłodne przy niewielkich wahaniach temperatury. Ciężki śnieg jest rzadki, ale śnieg zwykle zdarza się przynajmniej raz w zimie. Wiosna i jesień mogą być przyjemne. W dużym mieście Londyn charakteryzuje się znacznym efektem miejskiej wyspy ciepła, co sprawia, że centrum Londynu w temperaturze 5 °C (9 °F) jest cieplejsze niż przedmieścia i przedmieścia. Można to zobaczyć poniżej, porównując Londyn Heathrow, 15 mil (24 km) na zachód od Londynu, z Londyńskim Centrum Pogodowym.

Dzielnice

Rozległy obszar miejski Londynu jest często opisywany za pomocą zestawu nazw okręgów, takich jak Mayfair, Southwark, Wembley i Whitechapel. Są to albo nieoficjalne nazwy, odzwierciedlające nazwy wsi, które zostały zaabsorbowane przez rozrastanie się, albo zastępujące jednostki administracyjne, takie jak parafie lub dawne okręgi.

Nazwy takie pozostały w użyciu tradycją, z których każda odnosi się do obszaru lokalnego o własnym charakterze odróżniającym, ale bez oficjalnych granic. Od 1965 r. Wielki Londyn został podzielony na 32 dzielnic Londynu oprócz starożytnego Londynu. City of London to główna dzielnica finansowa, a Canary Wharf przekształcił się niedawno w nowe centrum finansowe i handlowe w Docklands na wschodzie.

West End to główna dzielnica rozrywki i zakupów w Londynie, przyciągająca turystów. West London obejmuje drogie obszary mieszkalne, gdzie nieruchomości mogą sprzedawać za dziesiątki milionów funtów. Średnia cena nieruchomości w Kensington i Chelsea wynosi ponad 2 milionów funtów, przy podobnie wysokim nakładzie w większości centralnej części Londynu.

East End jest obszarem położonym najbliżej pierwotnego portu w Londynie, znanym ze względu na dużą liczbę imigrantów, a także z uwagi na to, że jest jednym z najbiedniejszych obszarów Londynu. Otaczający region East London dostrzegł wiele wczesnych przemian przemysłowych w Londynie; obecnie tereny polowe na całym obszarze są ponownie rozbudowywane w ramach bramki Thames Gateway, w tym w London Riverside i Dolina Dolna Lea, która została opracowana w Parku Olimpijskim na igrzyska olimpijskie i paraolimpijskie w 2012 r.

Architektura

Wieża Londynu, średniowieczny zamek, datowany w części na 1078

Trafalgar Square i jego fontanny, z kolumną Nelsona po prawej

Budynki Londynu są zbyt zróżnicowane, aby można je było scharakteryzować dowolnym szczególnym stylem architektonicznym, częściowo ze względu na ich różny wiek. Wiele wielkich domów i budynków publicznych, takich jak Galeria Narodowa, zbudowano z kamienia Portland. Niektóre obszary miasta, szczególnie te położone na zachód od centrum, charakteryzują się białym stucco lub białymi budynkami. Niewiele obiektów w centrum Londynu przechodzi Wielki Ogień z 1666 r., to kilka śladowych szczątków Rzymu, wieża Londynu i kilku rozrzuconych ocalałych z Tudoru w mieście. Dalej jest, na przykład, pałac Hampton Court w Tudorze, najstarszy w Anglii pałac Tudor, zbudowany przez kard. Thomasa Wolseya c.1515.

Częścią zróżnicowanego dziedzictwa architektonicznego są 17-wieczne kościoły Wrena, neoklasycznych instytucji finansowych, takich jak Royal Exchange i Bank of England, na początku 20 wieku Old Bailey i 1960. Barbican Estate.

Niewykorzystana - ale wkrótce zostanie odmłodzona - elektrownia Battersea 1939 nad rzeką na południowym zachodzie jest miejscowym punktem orientacyjnym, podczas gdy niektóre terminale kolejowe są doskonałym przykładem architektury wiktoriańskiej, zwłaszcza St. Pancras i Paddington. Gęstość zaludnienia Londynu jest różna, gęstość zaludnienia w obszarze centralnym i Canary Wharf, duża gęstość zaludnienia w wewnętrznym Londynie oraz mniejsza gęstość zaludnienia w mieście Outer London.

nowoczesne style połączone ze stylami historycznymi; 30 St Mary Ax, znany również jako "Gherkin", wieże nad St Andrew Undershaft.

Pomnik w Londynie przedstawia widok otaczającego obszaru, upamiętniając Wielki Ogień Londynu, który powstał w pobliżu. Marble Arch i Wellington Arch, na północnym i południowym krańcu Parku Lane, mają powiązania królewskie, podobnie jak Memoriał Alberta i Royal Albert Hall w Kensington. Nelson's Column jest znanym na całym świecie zabytkiem na Trafalgar Square, jednym z centralnych punktów Londynu. Starsze budynki to głównie cegła budowana, najczęściej żółta londyńska cegła lub ciepłe pomarańczowo-czerwone odmiany, często ozdobione rzeźbami i białymi tynkami.

W gęstych obszarach większość koncentracji odbywa się poprzez budynki średnio- i wysokościowe. Londyńskie drapacze chmur, takie jak 30 St Mary Ax, Tower 42, Broadgate Tower i One Canada Square, znajdują się głównie w dwóch dzielnicach finansowych: City of London i Canary Wharf. Rozwój wysokogórski jest ograniczony w niektórych miejscach, jeśli zakłóci chroniony widok na katedrę św. Pawła i inne zabytkowe budynki. Niemniej jednak w centrum Londynu znajduje się wiele wysokich drapaczy chmur (zob. wysokie budynki w Londynie), w tym 95-piętrowy most Shard London Bridge, najwyższy budynek w Wielkiej Brytanii.

Do innych godnych uwagi nowoczesnych budynków należą: Ratusz w Southwark o charakterystycznym owalnym kształcie, Art Deco BBC Broadcasting House oraz postmodernistyczna Biblioteka Brytyjska w Somers Town/Kings Cross i nr 1 Poultry Jamesa Stirlinga. To, co było dawniej Millenium Dome, przez Tamizy na wschód od Canary Wharf, jest teraz miejscem rozrywkowym zwanym O2 Arena.

Miasto

Domy Parlamentu i wieża Elżbiety na prawym pierwszym planie, Londyńskie Oko na lewym pierwszym planie i Shard z Canary Wharf w tle; widziany we wrześniu 2014 r.

Historia naturalna

Londyńskie Towarzystwo Historii Naturalnej sugeruje, że Londyn jest "jednym z najbardziej zielonych miast świata", gdzie ponad 40 procent powierzchni zielonej lub otwartej wody. Wskazują one, że w tym obszarze stwierdzono wzrost 2000 gatunków roślin kwitnących i że pływowy Tamiza obsługuje 120 gatunków ryb. Stwierdzają również, że ponad 60 gatunków ptaków znajduje się w centralnym Londynie i że ich członkowie zarejestrowali 47 gatunków motyla, 1173 miesięcy i ponad 270 rodzajów pająka wokół Londynu. Londyńskie obszary podmokłe wspierają populacje wielu ptaków wodnych o znaczeniu krajowym. Londyn posiada 38 obiektów specjalnego zainteresowania naukowego (SSSI), dwa krajowe rezerwaty przyrody i 76 lokalnych rezerwatów przyrody.

Płazy są powszechne w stolicy, w tym gładkie traszki żyjące przez Tate Modern, i wspólne żaby, ropuchy zwyczajne, traszki palmatyńskie i wielkie traszki. Z drugiej strony, rdzenne gady, takie jak sowczarki, jaszczurki zwyczajne, węży i węży z trawy zarośniętej, są najczęściej widoczne tylko w Outer London.

Lis na ulicy Ayres, Southwark, South London

Wśród innych mieszkańców Londynu jest 10.000 czerwonych lisów, tak że obecnie jest 16 lisów na każdą milę kwadratową (2.6 kilometrów kwadratowych) Londynu. Te miejskie lisy są znacznie odważniejsze niż ich kuzyni, dzielą się chodnikiem z pieszymi i wychowują młode na podwórkach. Lis nawet wkradł się do izb Parlamentu, gdzie jeden zasnął w szafie. Inna włamała się na teren Pałacu Buckingham, rzekomo zabijając niektórych z wycenianych przez królową Elżbietę II różowych flamingów. Ogólnie rzecz biorąc, lisy i mieszkańcy miast zdają się dogadywać. Sondaż przeprowadzony w 2001 r. przez londyńskie Towarzystwo Ssaków wykazał, że 80 procent z 3 779 respondentów, którzy dobrowolnie zgłosili się do prowadzenia pamiętnika z wizytami ssaków ogrodowych, lubiło mieć je w pobliżu. Próbki tej nie można pobrać w celu reprezentowania Londynów jako całości.

Innymi ssakami występującymi w Greater London są jeż, brązowy szczur, myszy, królik, świerk, nora i szara wiewiórka. Na dzikich obszarach w regionie Outer London, takich jak Epping Forest, odkrywa się wiele różnych ssaków, w tym europejski grzbiet, borsuk, fiołek polny, bankowy i wodny, mysz drzewna, mysz z żółtymi szyjami, kret, świerk i łasica, oprócz lisa czerwonego, szarej wiewiórki i jeża. W The Highway, w Wapping, znaleziono martwą wydrę, około mili od Wieży Bridge, co sugerowałoby, że zaczęli się cofać po tym, jak byli nieobecni sto lat od miasta. Dziesięć z osiemnastu angielskich gatunków nietoperzy zostało zarejestrowanych w Epping Forest: sopran, pistolety Nathusa i wspólne, borowik zwyczajny, serotine, barbastelle, Daubenton's, brązowy, długouchy, Natterer's i Leisler's.

Wśród dziwnych zabytków obserwowanych w Londynie był wieloryb w Tamizie, natomiast program BBC Two "Natural World: "Nienaturalna historia Londynu" pokazuje dzikie gołębie, które używają londyńskiego metra, aby dostać się do miasta, foki, która zabiera ryby z rybaków spoza Billingsgate Fish Market, i lisy, które będą "siedzieć" w przypadku kiełbasy.

Stada jeleni czerwonej i ugorowanej wędrują również swobodnie w dużej części Richmond i Parku Bushy. Każdego listopada i lutego odbywa się kula, która ma zapewnić utrzymanie liczby. Puszcza jest również znana ze swojego ugojonego jelenia, które często widać w stadach na północ od Lasu. Rzadka populacja melanistycznych, czarnych jeleni utrzymuje się również w Sanktuarium Jeleni koło Theydon Bois. Jeleń Muntjac, który uciekł z parków jeleni na przełomie XX wieku, znajduje się również w lesie. Podczas gdy londyńczycy są przyzwyczajeni do dzikiej fauny, takiej jak ptaki i lisy, które dzielą miasto, ostatnio jelenie miejskie zaczęło stawać się regularną cechą, a całe stada jeleni ugorowanych przybywają nocą do obszarów mieszkalnych, aby wykorzystać londyńskie tereny zielone.

Mapa gęstości populacji

Spis powszechny z 2011 r. wykazał, że 2 998 264 osób lub 36,7% mieszkańców Londynu to osoby urodzone za granicą, co sprawia, że Londyn jest miastem o drugiej co do wielkości populacji imigrantów, za Nowym Jorkiem, pod względem liczby bezwzględnej. Około 69% dzieci urodzonych w Londynie w 2015 r. miało przynajmniej jednego rodzica urodzonego za granicą. Stolik po prawej stronie przedstawia najpowszechniejsze kraje narodzin mieszkańców Londynu. Należy zauważyć, że część ludności narodzonej w Niemczech, na 18. miejscu, jest obywatelami brytyjskimi od urodzenia do rodziców pełniących służbę w brytyjskich siłach zbrojnych w Niemczech.

Wraz ze wzrostem uprzemysłowienia populacja Londynu gwałtownie wzrosła w ciągu 19. i 20. wieku, a przez pewien czas była to najbardziej zaludnione miasto na świecie pod koniec 19. i na początku 20. wieku. Jej populacja osiągnęła najwyższy poziom 8 615 245 w 1939 r. bezpośrednio przed wybuchem drugiej wojny światowej, ale w 2001 r. spadła do 7 192 091. Jednakże w latach 2001-2011 liczba ludności wzrosła o nieco ponad milion, osiągając 8.173.941 w ostatnim okresie.

Jednakże ciągły obszar miejski Londynu rozciąga się poza granice Wielkiego Londynu i w 2011 r. zamieszkiwał 9 787 426 osób, podczas gdy w jego szerszym obszarze metropolitalnym populacja wynosi od 12 do 14 milionów w zależności od zastosowanej definicji. Według Eurostatu Londyn jest najbardziej zaludnionym miastem i obszarem metropolitalnym Unii Europejskiej, a drugim co do wielkości zaludnieniem w Europie. W latach 1991-2001 do Londynu przybyło 726 000 imigrantów.

Obszar ten obejmuje powierzchnię 1.579 kilometrów kwadratowych (610 m kw.). Gęstość zaludnienia wynosi 5.177 mieszkańców na kilometr kwadratowy (13.410/sq mi), czyli ponad dziesięć razy więcej niż w jakimkolwiek innym regionie brytyjskim. Pod względem liczby ludności Londyn jest 19. największym miastem i 18. największym regionem metropolitalnym.

Struktura wiekowa i mediana wieku

Dzieci (w wieku poniżej 14 lat) stanowią 21% populacji w Outer London, a 28% w Inner London; grupa wiekowa w wieku od 15 do 24 lat wynosi 12% zarówno w Outer, jak i Inner London; osoby w wieku od 25 do 44 lat stanowią 31% w Outer London i 40% w Inner London; osoby w wieku od 45 do 64 lat stanowią odpowiednio 26% do 21% w Outer i Inner London; podczas gdy w Outer London osoby w wieku 65 lat i starsze stanowią 13 procent, podczas gdy w Inner London tylko 9 procent.

Mediana wieku w Londynie w 2017 r. wynosi 36,5 lat.

Etnografia

Londyńskie mapy pokazujące procentowy rozkład wybranych wyścigów zgodnie ze spisem powszechnym z 2011 r.

Biały Brytyjczyk

Brytyjski azjatycki

Czarny Brytyjczyk

Według szacunków Biura Statystyki Narodowej z 2011 r. 59,8 procent spośród 8 173 941 mieszkańców Londynu to Biali, z czego 44,9 procent to Biali Brytyjczycy, 2,2 procent to Biali Irlandczycy, 0,1 procent to Cyganie/Irlandczycy, a 12,1 procent - Inni Biali.

20,9 procent londyńczyków ma pochodzenie azjatyckie i mieszane. 19,7 procent pochodzi z całego pochodzenia azjatyckiego, z czego 1,2 procent stanowi dziedzictwo mieszane. Hindusi stanowią 6,6 procent ludności, a następnie Pakistańczycy i Bangladesz - 2,7 procent. Ludy chińskie stanowią 1,5 procent ludności, a Arabowie stanowią 1,3 procent. Kolejne 4,9 procent zalicza się do kategorii "Inne azjatyckie".

15,6 procent populacji Londynu to osoby pochodzenia czarnego i mieszanego. 13,3 procent pochodzi z pełnego pochodzenia czarnego, a 2,3 procent z mieszanego dziedzictwa czarnego. Czarni Afrykanie stanowią 7,0 procent ludności Londynu, 4,2 procent stanowią Czarne Karaiby, a 2,1 procent - "Inne Czarne". 5,0 procent to rasy mieszane.

Od 2007 r. liczba dzieci czarno-azjatyckich w szkołach państwowych w całym Londynie przekroczyła liczbę białych brytyjskich dzieci o około sześć do czterech. Na podstawie spisu ludności w 2011 r., 1 624 768 mieszkańców Londynu w wieku od 0 do 15 lat, 46,4 procent stanowiły białe, 19,8 procent - azjatyckie, 19 procent - czarne, 10,8 procent - mieszane, a 4 procent - inna grupa etniczna. W styczniu 2005 r. badanie dotyczące różnorodności etnicznej i religijnej w Londynie wykazało, że w Londynie mówi się ponad 300 języków, a ponad 50 społeczności nieautochtonicznych, których populacja przekracza 10 000. Dane z Biura Statystyki Narodowej pokazują, że w 2010 r. ludność londyńska urodzona za granicą wynosiła 2 650 000 osób (33 procent), w porównaniu z 1 630 000 osób w 1997 r.

Spis ludności z 2011 r. wykazał, że 36,7 procent populacji Greater London urodziło się poza Wielką Brytanią. Część ludności narodzonej w Niemczech prawdopodobnie będzie obywatelami brytyjskimi, urodzonymi przez rodziców pełniących służbę w brytyjskich siłach zbrojnych w Niemczech. Szacunki opracowane przez Biuro Statystyki Narodowej wskazują, że pięć największych grup urodzonych za granicą w Londynie w okresie od lipca 2009 r. do czerwca 2010 r. to grupy urodzone w Indiach, Polsce, Irlandii, Bangladeszu i Nigerii.

Religia

Według spisu ludności z 2011 r. największe ugrupowania religijne to chrześcijanie (48,4 procent), a następnie chrześcijanie bez religii (20,7 procent), muzułmanie (12,4 procent), brak reakcji (8,5 procent), hindusi (5,0 procent), Żydzi (1,8 procent), Sikhowie (1,5 procent), buddyści (1,0 procent)) i inne (0,6 procent).

Londyn jest tradycyjnie chrześcijaninem i ma wiele kościołów, zwłaszcza w Londynie. Znana katedra św. Pawła w Katedrze Miejskiej i Southwark na południe od rzeki to anglikańskie ośrodki administracyjne, podczas gdy arcybiskup Canterbury, główny biskup Kościoła Anglii i ogólnoświatowa Wspólnota Anglikańska, ma swoją główną rezydencję w Pałacu Lambeth w londyńskiej gminie Lambeth.

Katedra św. Pawła, siedziba biskupa Londynu

BAPS Shri Swaminarayan Mandir London jest drugą co do wielkości świątynią hinduską w Anglii i Europie.

Opactwo św. Pawła i Westminster dzieli się ważnymi świętami krajowymi i królewskimi. Opactwa nie należy mylić z pobliską Katedrą Westminsterską, która jest największą katedrą katolicką w Anglii i Walii. Pomimo powszechności kościołów anglikańskich, w anglikańskiej denominacji obserwacja jest bardzo niska. Według danych statystycznych Kościoła Anglii obecność Kościoła w kościele nadal się zmniejsza.

Londyn jest również domem dla wielkich społeczności muzułmańskich, hinduskich, sikh i żydowskich.

Do godnych uwagi meczetów należą m.in. Meczet Wschodniolondyński w Tower Hamlets, który pozwala islamskim wezwać do modlitwy poprzez głośniki, Meczet Centralny w Londynie na skraju Parku Regenta i Baitul Futuh w muzułmańskiej społeczności Ahmadiyya. Po boomie naftowym coraz więcej zamożnych arabskich muzułmanów bliskowschodnich opiera się na Mayfair, Kensington i Knightsbridge w zachodnim Londynie. We wschodnich dzielnicach Tower Hamlets i Newham istnieją duże bengalskie społeczności muzułmańskie.

Duże społeczności hinduskie znajdują się w północno-zachodnich dzielnicach Harrow i Brent, z których to ostatnich gospodarzami do 2006 r. była największa świątynia hinduska w Europie, świątynia Neasden. Londyn jest również domem dla 44 świątyń hinduskich, w tym BAPS Shri Swaminarayan Mandir London. We wschodnim i zachodnim Londynie znajdują się społeczności Sikh, zwłaszcza w południowym Londynie, gdzie mieszka jedna z największych populacji Sikh i największa świątynia Sikh poza Indiami.

Większość Brytyjskich Żydów mieszka w Londynie, gdzie w północnym Londynie mieszkają ważne społeczności żydowskie w Stamford Hill, Stanmore, Golders Green, Finchley, Hampstead, Hendon i Edgware. Synagoga Bevis Marks w Londynie jest związana z historyczną, sefardyjską społecznością żydowską w Londynie. Jest to jedyna synagoga w Europie, która stale świadczy regularne usługi przez ponad 300 lat. Synagoga Stanmore i Canons Park w 1998 r. ma największy udział w jednej synagodze prawosławnej w całej Europie, wyprzedzając synagogę Ilford (również w Londynie). Społeczność powołała Londyńskie Forum Żydów w 2006 r. w odpowiedzi na rosnące znaczenie zdecentralizowanego rządu Londynu.

Akcent

Akcent Londonera 21-wiecznego jest bardzo zróżnicowany; coraz powszechniejszym wśród osób poniżej 30 roku życia staje się jednak połączenie Cockneya z całą gamą akcentów etnicznych, w szczególności z Karaibami, które pomagają stworzyć akcent oznaczony nazwą Multicultural London English (MLE). Drugim powszechnie słyszanym i mówionym akcentem jest RP (Otrzymana wymowa) w różnych formach, które często słychać w mediach i wielu innych tradycyjnych zawodach i poza nimi, chociaż akcent ten nie ogranicza się do Londynu i południowo-wschodniej Anglii, a także może być wybiórczo słyszany w całej Wielkiej Brytanii wśród niektórych grup społecznych. Od końca stulecia dialekt Cockney jest mniej powszechny w East End i "migrował" na wschód do Havers i hrabstwa Essex.

City of London, jedno z największych centrów finansowych na świecie

Londyński produkt regionalny brutto w 2018 r. wyniósł prawie 500 mld GBP, czyli około jednej czwartej brytyjskiego PKB. Londyn ma pięć głównych okręgów: miasta, Westminster, Canary Wharf, Camden & Islington oraz Lambeth & Southwark. Jednym ze sposobów na zrozumienie ich względnego znaczenia jest spojrzenie na względne ilości przestrzeni biurowej: Wielki Londyn miał w 2001 r. 27 mln m przestrzeni biurowej, a Miasto zawiera najwięcej przestrzeni, z 8 mln m przestrzeni biurowej. Londyn ma jedne z najwyższych cen nieruchomości na świecie. Londyn jest najdroższym rynkiem biurowym na świecie w ciągu ostatnich trzech lat, jak wynika z raportu światowego dziennika nieruchomości (2015). Od 2015 r. nieruchomości mieszkalne w Londynie są warte 2,2 biliona dolarów - tyle samo, co roczne PKB Brazylii. Według Biura Statystyki Narodowej i Europejskiego Urzędu Statystycznego, miasto ma najwyższe ceny nieruchomości w każdym mieście europejskim. Średnia cena za metr kwadratowy w centrum Londynu wynosi 24 252 euro (kwiecień 2014 r.). Jest to wyższe niż ceny nieruchomości w innych europejskich stolicach G8; Berlin 3,306 €, Rzym 6,188 € i Paryż 11,229 €.

City of London

Londyńska Giełda Papierów Wartościowych na Paternoster Square i Temple Bar

Londyński sektor finansowy ma siedzibę w City of London i Canary Wharf, dwóch głównych okręgach biznesowych w Londynie. Londyn jest jednym z najważniejszych centrów finansowych na świecie, które są najważniejszym miejscem finansowania międzynarodowego. Londyn został przejęty przez główne centrum finansowe krótko po 1795 r., kiedy Republika Holenderska upadła przed armią napoleońską. Dla wielu bankierów z siedzibą w Amsterdamie (np. Hope, Baring), był to czas na przeprowadzkę do Londynu. Londyńska elita finansowa została wzmocniona przez silną żydowską wspólnotę z całej Europy, zdolną do opanowania najbardziej zaawansowanych narzędzi finansowych w tamtym okresie. Ta wyjątkowa koncentracja talentów przyspieszyła przejście od rewolucji handlowej do rewolucji przemysłowej. Pod koniec 19 wieku Wielka Brytania była najbogatszą spośród wszystkich narodów, a Londyn wiodącym centrum finansowym. Jednak od 2016 r. Londyn zajmuje pierwsze miejsce na światowym rankingu Global Financial Centrters Index (GFCI), a drugie miejsce w rankingu A.T. Kearney's 2018 Global Cities Index.

Widok z Westminster Millennium Pier na rzece Tamiza, grudzień 2018

Największy przemysł londyński to finanse, a jego eksport finansowy w dużym stopniu przyczynia się do bilansu płatniczego Wielkiej Brytanii. Do połowy 2007 r. w Londynie zatrudniano około 325 000 osób w sektorze usług finansowych. Londyn ma ponad 480 zagranicznych banków, więcej niż jakiekolwiek inne miasto na świecie. Według BIS jest to również największe na świecie centrum handlu walutami, które odpowiada za około 37 procent średniej dziennej wielkości 5,1 biliona dolarów. Ponad 85 procent (3,2 miliona) zatrudnionych w większej liczbie mieszkańców Londynu pracuje w sektorze usług. Ze względu na swoją wiodącą rolę w skali światowej gospodarka Londynu została dotknięta kryzysem finansowym w latach 2007-2008. Jednakże do 2010 r. miasto odzyskało sprawność; wprowadził nowe uprawnienia regulacyjne, przystąpił do odzyskania utraconej pozycji i przywrócił dominację gospodarczą Londynu. Wraz z centralą usług profesjonalnych, Londyn mieści się w siedzibie Banku Anglii, Londyńskiej Giełdy Papierów Wartościowych oraz londyńskiego rynku ubezpieczeń Lloyd's.

W centrum Londynu znajduje się ponad połowa spośród 100 największych spółek giełdowych w Wielkiej Brytanii (FTSE 100), a ponad 100 z 500 największych europejskich przedsiębiorstw. Ponad 70 procent FTSE 100 znajduje się na obszarze metropolitalnym Londynu, a 75 procent firm z listy Fortune 500 ma biura w Londynie.

Media i technologia

Firmy medialne skupiają się w Londynie, a sektor dystrybucji mediów jest drugim najbardziej konkurencyjnym sektorem w Londynie. BBC jest znaczącym pracodawcą, podczas gdy inni nadawcy mają również siedzibę w mieście. Wiele gazet krajowych jest edytowanych w Londynie. Londyn jest głównym centrum handlu detalicznego, a w 2010 r. jego sprzedaż detaliczna była najwyższa na świecie, a łączne wydatki wyniosły około 64,2 mld GBP. Port Londyński jest drugim co do wielkości portem w Wielkiej Brytanii, zajmującym się co roku 45 milionami ton ładunku.

Coraz więcej firm technologicznych ma siedzibę w Londynie, zwłaszcza we East London Tech City, znanym również jako Silicon Roundabout. W kwietniu 2014 r. miasto było jednym z pierwszych, którzy otrzymali geoTLD. W lutym 2014 r. w rankingu FDi Magazine FD-2014/15 Londyn został sklasyfikowany jako European City of the Future.

Sieci dystrybucji gazu i energii elektrycznej, które zarządzają wieżami, kablami i systemami ciśnieniowymi, dostarczającymi energię odbiorcom w całym mieście, są zarządzane przez National Grid plc, SGN i UK Power Networks.

Turystyka

Muzeum Brytyjskie

Galeria Narodowa

Londyn jest jednym z wiodących miejsc turystycznych na świecie, a w 2015 r. został sklasyfikowany jako najbardziej odwiedzone miasto na świecie, z ponad 65 milionami wizyt. Jest to również najważniejsze miasto na świecie, gdzie w 2015 roku wydatki zagraniczne gości szacowane są na 20,23 mld USD. Turystyka jest jednym z głównych sektorów londyńskiego przemysłu, zatrudniającym w 2003 r. 350 000 pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin, a miasto odpowiada za 54% wszystkich wydatków na odwiedzających w Wielkiej Brytanii. Począwszy od 2016 r. Londyn był głównym miejscem docelowym na świecie, w rankingu użytkowników TripAdvisor.

W 2015 r. wszystkie najbardziej odwiedzone atrakcje w Wielkiej Brytanii znajdowały się w Londynie. 10 najczęściej odwiedzanych atrakcji to: (z wizytami w danym miejscu)

1. Brytyjskie Muzeum: 6 820 686
2. Galeria Narodowa: 5 908 254
3. Muzeum Historii Naturalnej (South Kensington): 5 284 023
4. Centrum Southbank: 5 102 883
5. Tate Modern: 4 712 581
6. Muzeum Victorii i Alberta (South Kensington): 3 432 325
7. Muzeum Nauki: 3 356 212
8. Somerset House: 3 235 104
9. Wieża Londynu: 2 785 249
10. National Portrait Gallery: 2 145 486

Liczba pokoi w Londynie w 2015 r. wyniosła 138 769 i oczekuje się, że przez lata wzrośnie.

Podróże w Wielkim Londynie w trybie od 1997 do 2018

Czarna londyńska taksówka

Transport jest jednym z czterech głównych obszarów polityki zarządzanych przez burmistrza Londynu, jednak kontrola finansowa burmistrza nie obejmuje sieci kolei dalekobieżnych, która wchodzi do Londynu. W 2007 r. przejął odpowiedzialność za niektóre linie lokalne, które obecnie tworzą londyńską sieć naziemną, dodając do istniejącej odpowiedzialności za London Underground, tramwaje i autobusy. Sieć transportu publicznego jest zarządzana przez Transport for London (TfL).

Linie, które utworzyły London Underground, jak również tramwaje i autobusy, stały się częścią zintegrowanego systemu transportowego w 1933 r., kiedy utworzono London Passenger Transport Board lub London Transport. Transport dla Londynu jest obecnie statutową korporacją odpowiedzialną za większość aspektów systemu transportowego w Greater London, a jego kierownikiem jest zarząd i komisarz wyznaczony przez burmistrza Londynu.

Lotnictwo

Port lotniczy London Heathrow jest najbardziej ruchliwym portem lotniczym w Europie, a także drugim najruchliwszym na świecie portem lotniczym dla międzynarodowego ruchu pasażerskiego. (Terminal 5C jest przedstawiony)

Londyn jest głównym międzynarodowym węzłem transportu lotniczego, w którym znajduje się najbardziej ruchliwa przestrzeń powietrzna na świecie. Osiem lotnisk używa słowa Londyn w swoim imieniu, ale większość ruchu przechodzi przez sześć z nich. Ponadto różne inne porty lotnicze obsługują Londyn, obsługując głównie loty lotnictwa ogólnego.

• Lotnisko London Heathrow, w Hillingdon, West London, było przez wiele lat najbardziej ruchliwym lotniskiem na świecie dla ruchu międzynarodowego i jest głównym centrum krajowego przewoźnika flagowego, British Airways. W marcu 2008 r. otwarto piąty terminal. W 2014 r. Dubaj zdobył od Heathrow pozycję lidera w zakresie międzynarodowego ruchu pasażerskiego.
• Port lotniczy Londyn-Gatwick, na południe od Londynu w West Sussex, obsługuje loty do większej liczby miejsc niż jakikolwiek inny port lotniczy w Wielkiej Brytanii i jest główną bazą easyJet, największego brytyjskiego przewoźnika lotniczego pod względem liczby pasażerów.
• Port lotniczy Londyn Stansted w północno-wschodniej części Londynu w Essex obsługuje loty, które obsługują największą liczbę europejskich miejsc docelowych w każdym brytyjskim porcie lotniczym i jest główną bazą Ryanair, największej na świecie międzynarodowej linii lotniczej pod względem liczby pasażerów międzynarodowych.
• Port lotniczy London Luton, na północ od Londynu w Bedfordshire, jest wykorzystywany przez kilka linii lotniczych obsługujących loty krótkodystansowe.
• Port lotniczy London City, najbardziej centralny port lotniczy i najkrótszy pas startowy, w Newham we wschodnim Londynie, koncentrują się na podróżnych w celach biznesowych, oferując połączenie pełnowymiarowych regularnych lotów krótkodystansowych i znacznego ruchu lotniczego.
• Port lotniczy London Southend, na wschód od Londynu w Essex, jest mniejszym, regionalnym portem lotniczym obsługującym loty krótkodystansowe na ograniczonej, choć rosnącej liczbie linii lotniczych. W 2017 r. liczba pasażerów międzynarodowych stanowiła ponad 95% całkowitej liczby pasażerów w Southend, co stanowi najwyższy odsetek wszystkich portów lotniczych w Londynie.

Kolej

Podziemia i DLR

London Underground jest najstarszym i trzecim na świecie systemem szybkiego tranzytu.

Londyńskie Metro, zwane powszechnie Tube, jest najstarszym i trzecim najdłuższym systemem metra na świecie. System obsługuje 270 stacji i został utworzony przez kilka prywatnych firm, w tym pierwszą na świecie podziemną linię elektryczną, City i South London Railway. Pochodzi z 1863 roku.

Ponad cztery miliony podróży odbywa się codziennie w sieci podziemia, ponad 1 miliardów rocznie. Program inwestycyjny dąży do ograniczenia zatorów komunikacyjnych i zwiększenia niezawodności, w tym 6,5 mld funtów (7,7 mld euro) wydanych przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich w 2012 r. Docklands Light Railway (DLR), która została otwarta w 1987 r., to drugi, bardziej lokalny system metra wykorzystujący mniejsze i lżejsze pojazdy tramwajowe obsługujące Docklands, Greenwich i Lewisham.

Podmiejski

W londyńskich strefach Travelcard znajduje się ponad 360 stacji kolejowych na rozległej naziemnej podmiejskiej sieci kolejowej. W szczególności południowy Londyn charakteryzuje się wysokim zagęszczeniem kolei, ponieważ ma mniej linii metra. Większość linii kolejowych kończy się wokół centrum Londynu, biegnąc do osiemnastu stacji końcowych, z wyjątkiem pociągów Thameslink łączących Bedford na północy i Brighton na południu przez porty lotnicze Luton i Gatwick. Londyn ma najbardziej ruchliwą brytyjską stację pod względem liczby pasażerów - Waterloo, przy czym ponad 184 mln osób korzysta z kompleksu stacji kolejowej (obejmującego stację Waterloo East) każdego roku. Clapham Junction jest najbardziej ruchliwą stacją w Europie pod względem liczby przejeżdżających pociągów.

Oczekuje się, że w 2021 r. rozpocznie się działalność Crossrail, w związku z potrzebą zwiększenia przepustowości kolei w Londynie. Będzie to nowa linia kolejowa biegnąca na wschód do zachodu przez Londyn i do hrabstw Home z odgałęzieniem do lotniska Heathrow. Jest to największy projekt budowlany w Europie, którego przewidywane koszty wynoszą 15 miliardów funtów.

Międzymiejskie i międzynarodowe

St Pancras International jest głównym terminalem dla szybkich usług Eurostar i High Speed 1, jak również podmiejskich usług turystycznych Thameslink i międzymiastowych usług kolejowych East Midlands.

Londyn jest centrum sieci National Rail, gdzie 70 procent podróży kolejowych rozpoczyna się lub kończy w Londynie. Podobnie jak podmiejskie usługi kolejowe pociągi regionalne i międzymiastowe odjeżdżają z kilku terminali wokół centrum miasta, łącząc Londyn z resztą Wielkiej Brytanii, w tym Birmingham, Brighton, Bristol, Cambridge, Cardiff, Chester, Derby, Holyhead (dla Dublina), Edynburg, Exeter, Glasgow, Leeds, Liverpool, Nottingham, Manchester, Newcastle na Tyne, Norwich, Reading, Sheffield, York.

Niektóre międzynarodowe usługi kolejowe do Europy kontynentalnej były eksploatowane w 20 wieku jako pociągi łodziowe, takie jak Admiraal de Ruijter do Amsterdamu i Night Ferry do Paryża i Brukseli. Otwarcie tunelu pod kanałem La Manche w 1994 r. połączyło Londyn bezpośrednio z kontynentalną siecią kolejową, umożliwiając rozpoczęcie usług Eurostar. Od 2007 r. pociągi dużych prędkości łączą St. Pancras International z Lille, Calais, Paryż, Disneyland Paris, Bruksela, Amsterdam i innymi europejskimi miejscami turystycznymi za pośrednictwem linii kolejowej High Speed 1 oraz tunelu pod kanałem La Manche. Pierwsze szybkie pociągi krajowe rozpoczęły się w czerwcu 2009 r., łącząc Kent z Londynem. Istnieją plany utworzenia drugiej linii szybkiej łączącej Londyn z Midlands, Północno-Zachodnią Anglią i Yorkshire.

Transport towarowy

Mimo że poziom kolejowego transportu towarowego jest znacznie niższy od jego wysokości, znaczne ilości ładunku są również przewożone koleją do Londynu i z Londynu; głównie materiałów budowlanych i odpadów na składowiska. Jako główny ośrodek brytyjskiej sieci kolejowej szlaki londyńskie przewożą również duże ilości towarów dla innych regionów, takich jak transport kontenerowy z tunelu pod kanałem La Manche i portów kanału La Manche oraz odpady jądrowe przeznaczone do ponownego przetworzenia w Sellafield.

Autobusy, autokary i tramwaje

Czerwony autobus.

Londyńska sieć autobusowa działa 24 godziny na dobę, z około 8 500 autobusami, ponad 700 trasami autobusowymi i około 19 500 przystankami autobusowymi. W 2013 r. sieć miała ponad 2 miliardów podróży samochodem rocznie, więcej niż w metrze. Rocznie przychód wynosi około 850 milionów funtów. Londyn ma największą na świecie sieć dostępną dla wózków inwalidzkich, a od trzeciego kwartału 2007 r. stał się bardziej dostępny dla osób słyszących i niedowidzących, ponieważ wprowadzono ogłoszenia audiowizualne.

Londyńskie centrum autokarowe to Victoria Coach Station, budynek Art Deco otwarty w 1932 roku. Dworzec kolejowy był początkowo prowadzony przez grupę przedsiębiorstw autokarowych pod nazwą London Coastal Coaches; jednak w 1970 r. usługa i stacja zostały włączone do nacjonalizacji krajowych usług autokarowych, stając się częścią National Bus Company. W 1988 r. dworzec autobusowy został zakupiony przez London Transport, który następnie stał się Transport dla Londynu. Victoria Coach Station ma tygodniową liczbę pasażerów przekraczającą 200 000 i świadczy usługi w całej Wielkiej Brytanii i Europie.

Londyn ma nowoczesną sieć tramwajową, zwaną Tramlink, skupioną na Croydon w południowym Londynie. Sieć ma 39 przystanków i cztery trasy, a w 2013 r. przeniosła 28 milionów osób. Od czerwca 2008 r. przedsiębiorstwo Transport dla Londynu jest całkowicie właścicielem przedsiębiorstwa Tramlink.

Samochód kablowy

Pierwszym i dotychczasowym londyńskim samochodem jest Emirates Air Line, która została otwarta w czerwcu 2012 r. Samochód kablowy przecina rzekę Tames i łączy Półwysep Greenwich z Królewskimi Dokami na wschodzie miasta. Jest zintegrowany z systemem biletowym London Oyster Card, chociaż pobierane są opłaty specjalne. Budowa i przewożenie ponad 3 500 pasażerów kosztuje 60 milionów funtów dziennie. Podobnie jak w przypadku systemu wynajmu rowerów Santander Cycles, samochód kablowy jest sponsorowany w 10-letnim porozumieniu przez linie lotnicze Emirates.

Kolarstwo

Wynajem rowerów Santander w pobliżu Victoria w Central London

W dzielnicy Greater London Area około 650 000 osób codziennie korzysta z roweru. Jednak z ogólnej liczby ludności wynoszącej około 8,8 miliona oznacza to, że zaledwie około 7% mieszkańców Greater London korzysta z roweru przeciętnie dziennie. Ten stosunkowo niski odsetek użytkowników rowerów może wynikać ze słabych inwestycji na jazdę na rowerze w Londynie, wynoszących około 110 mln GBP rocznie, co stanowi około 12 GBP za osobę, co można porównać z 22 GBP w Holandii.

Rower stał się coraz popularniejszym sposobem na poruszanie się po Londynie. Uruchomienie planu wynajmu rowerów w lipcu 2010 r. było udane i ogólnie dobrze przyjęte.

Łodzie portowe i rzeczne

Port Londyński, który był niegdyś największym portem na świecie, jest obecnie drugim co do wielkości portem w Wielkiej Brytanii, zajmującym się 45 milionami ton ładunku rocznie od 2009 r. Większość tego ładunku przechodzi przez Port w Tilbury, poza granicami Wielkiego Londynu.

Londyn oferuje usługi łodzi rzecznych na Tamizie znanej jako Thames Clippers, które oferują zarówno dojazdy, jak i turystyczne usługi łodzi. Biegają one co 20 minut między Embankment Pier a North Greenwich Pier. Woolwich Ferry, z 2,5 mln pasażerów rocznie, jest częstym połączeniem północnych i południowych dróg kołowych.

Drogi

Chociaż większość podróży w centrum Londynu odbywa się w ramach transportu publicznego, podróż samochodem jest powszechna na przedmieściach. Wewnętrzna obwodnica (wokół centrum miasta), północna i południowa droga kołowa (tuż na przedmieściach) oraz zewnętrzna autostrada orbitalna (M25, tuż za zabudowanym terenem w większości miejsc) okrążają miasto i są przecięte przez wiele ruchliwych dróg radialnych - ale niewiele autostrad przedostaje się do wewnętrznego Londynu. Plan kompleksowej sieci autostrad w całym mieście (plan Ringways) został przygotowany w latach 1960., ale na początku lat 1970. został w większości odwołany. M25 to druga najdłuższa w Europie autostrada kołowa o długości 117 mi (188 km). A1 i M1 łączą Londyn z Leeds oraz Newcastle i Edynburgh.

Londyn jest znany z zatorów komunikacyjnych; w 2009 r. średnia prędkość jazdy samochodu w godzinach szczytu wynosiła 10,6 mph (17,1 km/h).

W 2003 r. wprowadzono opłatę za przeciążenie w celu zmniejszenia natężenia ruchu w centrum miasta. Z kilkoma wyjątkami kierowcy są zobowiązani do płacenia za prowadzenie pojazdów w określonej strefie obejmującej znaczną część centrum Londynu. Kierowcy będący mieszkańcami określonej strefy mogą kupić znacznie skróconą przepustkę sezonową. Początkowo rząd londyński oczekiwał, że strefa opłat za korzystanie z infrastruktury będzie zwiększać dzienny okres szczytowy dla użytkowników sieci podziemnych i autobusowych, zmniejszać ruch drogowy, zwiększać prędkość ruchu i zmniejszać liczbę kolejek. wzrost liczby samochodów prywatnych do wynajęcia wpłynął jednak na te oczekiwania. W ciągu kilku lat średnia liczba samochodów wjeżdżających do centrum Londynu w dzień powszedni zmniejszyła się z 195 000 do 125 000 samochodów - o 35 procent mniej pojazdów dziennie.

Szkolnictwo wyższe

Imperial College London, uniwersytet badań technicznych w South Kensington

Zobacz Także: Lista uczelni wyższych w Londynie

Londyn jest głównym światowym ośrodkiem nauczania i badań w dziedzinie szkolnictwa wyższego i ma największą koncentrację instytutów szkolnictwa wyższego w Europie. Według rankingu QS World University 2015/16 Londyn ma największą koncentrację najlepszych uniwersytetów na świecie, a jego międzynarodowa populacja studentów, licząca około 110.000, jest większa niż jakiekolwiek inne miasto na świecie. W raporcie PricewaterhouseCoopers z 2014 r. uznano Londyn za światową stolicę szkolnictwa wyższego.

King's College London, założona przez Royal Charter w 1829 r., jest jedną z kolegiów założycieli Uniwersytetu Londyńskiego

W Londynie znajduje się szereg wiodących na świecie instytucji edukacyjnych. W rankingach na 2014/15 QS World University, Imperial College London zajmuje pozycję joint-second na świecie, University College London (UCL) zajmuje piąte miejsce, a King's College London (KCL) zajmuje 16. pozycję. Londyńska Szkoła Ekonomii została opisana jako wiodąca na świecie instytucja nauk społecznych zarówno dla nauczania, jak i dla badań. Londyńska Szkoła Biznesowa jest uważana za jedną z wiodących szkół biznesowych na świecie, a w 2015 r. jej program MBA został sklasyfikowany przez Financial Times jako druga na świecie. Miasto jest również domem dla trzech z dziesięciu najlepszych na świecie szkół sztuk widowiskowych (według rankingu 2020 QS World University): Królewskie Kolegium Muzyczne (2. stopień na świecie), Królewska Akademia Muzyczna (4. stopień) oraz Guildhall School of Music and Drama (6. stopień).

Z 178.735 studentów w Londynie i około 48.000 w University of London Worldwide, Uniwersytet Federalny w Londynie jest największym uniwersytetem kontaktowym w Wielkiej Brytanii. Obejmuje pięć uniwersytetów wielofunkcyjnych - City, King's College London, Queen Mary, Royal Holloway i UCL - oraz kilka mniejszych i bardziej wyspecjalizowanych instytucji, w tym Birkbeck, Courtauld Institute of Art, Goldsmiths, London Business School, London School of Economics, London School of Hygiene & Tropical Medicine, Royal Academy of Music, Central School of Speech and Dramam a, Royal Veterinary College oraz School of Oriental and African Studies. Członkowie Uniwersytetu Londyńskiego mają własne procedury przyjmowania, a większość z nich przyznaje własne stopnie naukowe.

Wiele uniwersytetów w Londynie znajduje się poza systemem Uniwersytetu Londyńskiego, w tym Uniwersytet Brunela, Imperial College London, Uniwersytet Kingston, Londyński Uniwersytet Metropolitalny, Uniwersytet East London, Uniwersytet Zachodniego Londynu, Uniwersytet Westminster, Londyński Uniwersytet Południowego Brzegu, Uniwersytet Middlesex oraz Uniwersytet Arts London (największy uniwersytet sztuki, designu, mody, komunikacji i sztuk widowiskowych w Europie). Ponadto w Londynie są trzy międzynarodowe uniwersytety - Uniwersytet Regenta w Londynie, Richmond, Międzynarodowy Uniwersytet Amerykański w Londynie i Międzynarodowy Uniwersytet Schiller.

Front elewacji Royal College of Music

Londyn jest domem dla pięciu głównych szkół medycznych - Barts and The London School of Medicine and Dentistry (część Queen Mary), King's College London School of Medicine (największa szkoła medyczna w Europie), Imperial College School of Medicine, UCL Medical School i St George's, University of London - i ma wiele powiązanych szpitali dydaktycznych. Jest to również główne centrum badań biomedycznych, a trzy z ośmiu brytyjskich akademickich ośrodków medycznych mają siedzibę w mieście - Imperial College Healthcare, King's Health Partners i UCL Partners (największy tego typu ośrodek w Europie). Ponadto wiele firm biomedycznych i biotechnologicznych wyprowadza firmy z tych instytucji badawczych z siedzibą w całym mieście, które jest najbardziej widoczne w Białym Mieście.

W Londynie istnieje wiele szkół biznesowych, w tym London School of Business and Finance, Cass Business School (część City University London), Hult International Business School, ESCP Europe, European Business School London, Imperial College Business School, London Business School oraz UCL School of Management. Londyn jest również domem wielu specjalistycznych instytucji edukacyjnych w dziedzinie sztuki, w tym Akademii Sztuk Żywych i Nagrywanych, Centralnej Szkoły Baletu, LAMDA, London College of Contemporary Arts (LCCA), London Contemporary Dance School, National Center for Circus Arts, RADA, Rambert School of Ballet and Contemporary Dance, Royal College of Art and Trinity Laban.

Kształcenie podstawowe i średnie

Większość szkół podstawowych i średnich oraz szkół średnich w Londynie jest kontrolowana przez okręgi londyńskie lub finansowana w inny sposób przez państwo; wiodącymi przykładami są: Ashbourne College, Bethnal Green Academy, Brampton Manor Academy, City and Islington College, City of Westminster College, David Game College, Ealing, Hammersmith i West London College, Leyton Szósta Forma College, London Academy of Excellence, Tower Hamlets College oraz Newham Collegiate Szóste Forma Center. W Londynie istnieje również wiele prywatnych szkół i szkół, niektóre stare i sławne, takie jak City of London School, Harrow, St Paul's School, Haberdashers''s Boys School, University College School, The John Lyon School, Highgate School i Westminster School.

Wypoczynek i rozrywka

Piccadilly

Wypoczynek jest główną częścią gospodarki Londynu, a raport z 2003 r. przypisuje jednej czwartej całej brytyjskiej gospodarki rekreacyjnej Londynowi 25,6 wydarzenia na 1000 osób. W skali globalnej miasto jest jedną z czterech wielkich stolic mody świata. Według oficjalnych statystyk Londyn jest trzecim na świecie centrum produkcji filmowej, prezentuje więcej komedii na żywo niż jakiekolwiek inne miasto i ma największą widownię teatralną w każdym mieście na świecie.

Harrody w Knightsbridge

W dzielnicy rozrywkowej West End w mieście Westminster w Londynie skupia się ona wokół Placu Leicester, gdzie odbywają się premiery do londyńskiego i światowego filmu, oraz Piccadilly Circus, ze swoimi gigantycznymi reklamami elektronicznymi. Londyńska dzielnica teatralna jest tutaj, podobnie jak wiele kin, barów, klubów i restauracji, w tym dzielnica Chinatown (w Soho), a na wschodzie znajduje się Covent Garden, sklep z specjalnością mieszkaniową. Miasto jest domem Andrew Lloyda Webbera, którego muzykalia zdominowały kino West End od końca 20 wieku. Brytyjski Balet Królewski, angielski balet narodowy, Royal Opera i angielska Opera Narodowa mają siedzibę w Londynie i występują w Royal Opera House, London Coliseum, Sadler's Wells Theater oraz Royal Albert Hall, jak również w turnieju po kraju.

Scena dorocznego karnawału Notting Hill, 2014

1 mili (1,6 km) Islington's Upper Street, rozciągającej się na północ od Angel, ma więcej barów i restauracji niż jakakolwiek inna ulica w Wielkiej Brytanii. Najbardziej ruchliwym obszarem handlowym Europy jest Oxford Street, ulica handlowa o długości prawie 1 mil (1,6 km), co sprawia, że jest to najdłuższa ulica handlowa w Wielkiej Brytanii. Oxford Street jest domem dla wielu sprzedawców detalicznych i domów towarowych, w tym słynnego na świecie sztandarowego sklepu Selfridges. Knightsbridge, dom równie znanego sklepu Harrods, leży na południowym zachodzie.

Londyn jest domem dla projektantów, m.in. Vivienne Westwood, Galliano, Stella McCartney, Manolo Blahnik i Jimmy Choo; słynne szkoły sztuki i mody sprawiają, że są one międzynarodowym centrum mody obok Paryża, Mediolanu i Nowego Jorku. Londyn oferuje wiele różnych kuchni w wyniku zróżnicowania etnicznego populacji. Do ośrodków astronomicznych należą restauracje w Bangladeszu Brick Lane oraz chińskie restauracje w Chinatown.

Globe Szekspira to nowoczesna rekonstrukcja teatru Globe na południowym brzegu rzeki Tamizy.

Jest wiele dorocznych imprez, rozpoczynających się od stosunkowo nowej parady noworocznej - wystawy fajerwerków w London Eye. druga co do wielkości na świecie impreza uliczna, karnawał Notting Hill, odbywa się corocznie w późnym sierpniowym święcie bankowym. Tradycyjne parady to listopadowy pokaz lorda burmistrza, wielowiekowe wydarzenie świętujące coroczne nominacje nowego lorda burmistrza Londynu z procesją na ulicach miasta, oraz czerwcowy "Trooping the Color", formalne konkurs wojskowy, który odbyły pułki Wspólnoty Narodów i armii brytyjskich w celu uczczenia oficjalnych urodzin królowej. Boishakhi Mela to noworoczny festiwal bengalski obchodzony przez brytyjską społeczność Bangladeszu. Jest to największy w Europie festiwal Azji na świeżym powietrzu. Po karnawale Notting Hill jest to drugi co do wielkości festiwal uliczny w Wielkiej Brytanii, który przyciąga ponad 80 000 gości z całego kraju.

Literatura, film i telewizja

Muzeum Sherlocka Holmesa przy ulicy Baker, z numerem 221B

Londyn był miejscem wielu dzieł literatury. Pielgrzymi w Canterbury Tales Geoffrey Chaucer pod koniec 14. wieku wyruszyli do Canterbury z Londynu - konkretnie z Tabard inn, Southwark. William Shakespeare spędził znaczną część swojego życia mieszkając i pracując w Londynie; jego współczesny Ben Jonson również tam mieszkał, a część jego pracy, zwłaszcza jego sztuka Alchemik, powstała w mieście. Journal of the Plague Year (1722) autorstwa Daniela Defoe jest fikcją wydarzeń z 1665 roku Wielkiej Dżumy.

Ośrodki literackie Londynu tradycyjnie to hilly Hampstead i (od początku 20 wieku) Bloomsbury. Pisarze ściśle związani z miastem to diarysta Samuel Pepys, który został odnotowany przez świadka naocznego w związku z Wielkim Ogniem; Charles Dickens, którego reprezentacja mglistego, śnieżnego, ponurego Londynu, który ma słodycze uliczne i kieszonkowe, miała znaczący wpływ na wizję narodu o wczesnym wiktoriańskim Londynie; i Virginia Woolf, uważana za jedną z najbardziej nowoczesnych postaci literackich 20 wieku. Później ważne obrazy Londynu z 19. i 20. stulecia to powieści Dickensa, a historia Sherlocka Holmesa Arthura Conana Doyle'a. Istotnym jest także kalendarz londyńskich sezonów Letitia Elizabeth Landon (1834). Do współczesnych pisarzy, na których cały czas wpływa miasto, należą Peter Ackroyd, autor "biografii" Londynu oraz Iain Sinclair, który pisze w rodzaju psychogeografii.

Keats House, gdzie Keats napisał Ode do Nightingale. Miejscowość Hampstead była historycznie centrum literackim w Londynie.

Londyn odegrał znaczącą rolę w przemyśle filmowym. Do głównych studiów w Londynie lub na jego granicy należą: Twickenham, Ealing, Shepperton, Pinewood, Elstree i Borehamwood, a także wspólnota zajmująca się efektami specjalnymi i postprodukcjami skupiona w Soho. Siedziba agencji Working Title Films mieści się w Londynie. Londyn był miejscem dla filmów, w tym Olivera Twista (1948), Scrooge (1951), Petera Pana (1953), 101 Dalmacji (1961), My Fair Lady (1964), Mary Poppins (1964), Blowup (1966), The Long Good Friday (1980), The Great Mouse Notting Hill (1999), Love (2003), V For Vendetta (2005), Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2008) i The King's Speech (2010). Wśród ważnych aktorów i filmowców z Londynu znajdują się: Charlie Chaplin, Alfred Hitchcock, Michael Caine, Helen Mirren, Gary Oldman, Christopher Nolan, Jude Law, Benedict Cumberbatch, Tom Hardy, Keira Knightley i Daniel Day-Lewis. Od 2008 r. w Królewskiej Operze odbywają się nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej. Londyn jest głównym ośrodkiem produkcji telewizyjnej, prowadzącym studia takie jak BBC Television Center, The Fountain Studios i The London Studios. W Londynie uruchomiono wiele programów telewizyjnych, w tym popularna telewizyjna opera mydlana EastEnders, nadawana przez BBC od 1985 r.

Muzea, galerie sztuki i biblioteki

Widok z lotu ptaka na Albertopolis. Memoriał Alberta, Royal Albert Hall i Royal College of Art są widoczne na górze; Muzeum Victorii i Alberta oraz Muzeum Historii Naturalnej w dolnej części; Imperial College, Royal College of Music i Museum Science leżą pomiędzy.

Londyn jest domem dla wielu muzeów, galerii i innych instytucji, z których wiele jest wolnych od opłat za wjazd i jest głównymi atrakcjami turystycznymi, a także odgrywa rolę badawczą. Pierwszym z nich było British Museum w Bloomsbury w 1753 roku. Muzeum, które pierwotnie zawierało antyki, okazy historii naturalnej i bibliotekę narodową, ma obecnie 7 milionów artefaktów z całego świata. W 1824 r. utworzono Galerię Narodową, aby pomieścić brytyjską narodową kolekcję zachodnich obrazów; to zajmuje teraz wybitne miejsce na Trafalgar Square.

Biblioteka Brytyjska jest jedną z największych bibliotek na świecie i biblioteką narodową Wielkiej Brytanii. Istnieje wiele innych bibliotek badawczych, w tym Biblioteka Wellcome Library i Centrum Dana, a także biblioteki uniwersyteckie, w tym Biblioteka Brytyjska Nauk Politycznych i Ekonomicznych w LSE, Biblioteka Centralna w Imperial, Biblioteka Maughan w King's oraz Biblioteki Domów Senatowych na Uniwersytecie Londyńskim.

W drugiej połowie 19. wieku region South Kensington został opracowany jako "Albertopolis", dzielnica kultury i nauki. Istnieją trzy główne muzea narodowe: Muzeum Wiktorii i Alberta (dla sztuki stosowanej), Muzeum Historii Naturalnej i Muzeum Nauki. National Portrait Gallery założono w 1856 r. w celu umieszczenia w niej prezentacji postaci z historii brytyjskiej; jego gospodarstwa obejmują obecnie najszerszy na świecie zbiór portretów. Narodowa galeria sztuki brytyjskiej znajduje się w Tate Britain, pierwotnie ustanowionej jako załącznik Galerii Narodowej w 1897 roku. Galeria Tate, jak była wcześniej znana, stała się również głównym ośrodkiem sztuki współczesnej; w 2000 r. kolekcja ta została przeniesiona do Tate Modern, nowej galerii znajdującej się w dawnej elektrowni Bankside, zbudowanej przez firmę architektoniczną Herzog & de Meuron z siedzibą w Bazylei.

Muzyka

Londyn jest jedną z największych stolic muzyki klasycznej i popularnej na świecie i gospodarzem wielkich korporacji muzycznych, takich jak Universal Music Group International i Warner Music Group, a także niezliczonych zespołów, muzyków i profesjonalistów z branży. Miasto jest również domem dla wielu orkiestr i sal koncertowych, takich jak Barbican Arts Centre (główna baza londyńskiej Orkiestry Symfonicznej i London Symphony Chorus), Cadogan Hall (Royal Philharmonic Orchestra) i Royal Albert Hall (The Proms). Dwa główne domy opery w Londynie to Royal Opera House i London Coliseum. Największy brytyjski organ do rur znajduje się w Royal Albert Hall. Inne istotne instrumenty znajdują się w katedrach i głównych kościołach. W mieście jest kilka konserwatystów: Royal Academy of Music, Royal College of Music, Guildhall School of Music, Drama i Trinity Laban.

Londyn ma wiele miejsc na koncerty rockowe i pop, w tym najbardziej ruchliwe miejsce w pomieszczeniach, The O2 Arena i Wembley Arena, a także wiele średnich miejsc, takich jak Brixton Academy, Hammersmith Apollo i Shepherd's Bush Empire. W Londynie odbędzie się kilka festiwali muzycznych, w tym Wireless Festival, South West Four, Lovebox i Hyde Park, British Summer Time. Miasto jest domem dla oryginalnej kawiarni Hard Rock i Abbey Road Studios, gdzie Beatlesi nagrali wiele swoich trafień. W latach 1960., 1970. i 1980. muzycy i grupy takie jak Elton John, Pink Floyd, Cliff Richard, David Bowie, Queen, The Kinks, The Rolling Stones, The Who, Eric Clapton, Led Zeppelin, The Small Faces, Iron Maiden, Fleetwood Mac, Elvis Costello, Cat Stevens, The Police, The Cure, Madness, The Jam, Ultravox, Spandau Ballet, Culture Club, Dusty Springfield, Phil Collins, Rod Stewart, Adam Ant, Status Quo i Sade, wywodziły się z ulic i rytmów Londynu.

Londyn odegrał zasadniczą rolę w rozwoju muzyki punkowej, a postacie takie jak Sex Pistols, The Clash czy Vivienne Westwood miały swoją siedzibę w mieście. Ostatnimi artystami wyłaniającymi się z londyńskiej sceny muzycznej są: George Michael's Wham!, Kate Bush, Seal, Pet Shop Boys, Bananarama, Siouxsie i Banshees, Bush, Spice Girls, Jamiroquai, Blur, McFly, The Prodigy, Gorillaz, Bloc Party, Mumford & Sons, Coldplay, Amy Winehouse, Adele, Sam Smith, Ed Sheeran, Paloma Faith, Ellie Goulding, One Direction i Florence oraz the Machine. Londyn jest również centrum muzyki miejskiej. W szczególności gatunki brytyjskie garaż, bęben i bas, dubstep i grime ewoluowały w mieście z obcych gatunków hip-hop i reggae, obok lokalnego bębna i basy. Stacja muzyczna BBC Radio 1Xtra została utworzona w celu wspierania rozwoju lokalnej muzyki współczesnej w miastach zarówno w Londynie, jak i w pozostałej części Wielkiej Brytanii.

• Royal Albert Hall organizuje koncerty i imprezy muzyczne.

• Abbey Road Studios, 3 Abbey Road, St John's Wood, City of Westminster

Parki i otwarte przestrzenie

W sprawozdaniu City of London Corporation z 2013 r. stwierdzono, że Londyn jest "najbardziej zielonym miastem" w Europie, posiadającym 35 000 akrów parków publicznych, lasów i ogrodów. Największe parki w centralnej części Londynu to trzy z ośmiu Parków Królewskich, mianowicie Hyde Park i jego sąsiad Kensington Gardens na zachodzie oraz Regent's Park na północy. W szczególności Hyde Park jest popularny w sporcie, a czasami organizuje koncerty na świeżym powietrzu. Regent's Park zawiera London Zoo, najstarsze naukowe zoo na świecie, i znajduje się w pobliżu Muzeum Wax Madame Tussauds. Primrose Hill, bezpośrednio na północ od Parku Regenta, na wysokości 256 stóp (78 m) jest popularnym miejscem, z którego można oglądać miejskie linie narciarskie.

W pobliżu Hyde Park są mniejsze Parki Królewskie, Zielony Park i Park św. Jamesa. Wiele dużych parków znajduje się poza centrum miasta, w tym Hampstead Heath i pozostałe Parki Królewskie Greenwich Park na południowy wschód i Bushy Park i Richmond Park (największy) na południowy zachód, Hampton Court Park jest również parkiem królewskim, ale ponieważ zawiera pałac, jest on zarządzany przez Historyczne Pałace Królewskie, w przeciwieństwie do ośmiu Parków Królewskich.

W pobliżu Richmond Park jest Kew Gardens, który ma największą na świecie kolekcję żywych roślin. W 2003 r. ogrody wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Są też parki zarządzane przez londyńskie rady gminne, w tym Victoria Park w East End i Battersea Park w centrum. Istnieje również kilka bardziej nieformalnych, półnaturalnych przestrzeni otwartych, w tym 320-hektarowy (790-akrowy) Hampstead Heath z północnego Londynu oraz Epping Forest, który obejmuje 2 476 hektarów (6 118 akrów) na wschodzie. Oba są kontrolowane przez City of London Corporation. W Hampstead Heath założono Kenwood House, dawny dom i popularne miejsce w miesiącach letnich, kiedy to nad jeziorem odbywają się koncerty muzyczne, przyciągające tysiące ludzi w każdy weekend, by cieszyć się muzyką, scenerią i fajerwerkami.

Epping Forest to popularne miejsce do różnych zajęć na świeżym powietrzu, w tym do roweru górskiego, chodzenia, jazdy konnej, golfa, wędkarstwa i biegania na orientację.

Chodzenie

Spacer jest popularnym zajęciem rekreacyjnym w Londynie. Obszary, na których prowadzone są spacery, to: Wimbledon Common, Epping Forest, Hampton Court Park, Hampstead Heath, osiem parków królewskich, kanały i nieużywane tory kolejowe. W ostatnim czasie poprawił się dostęp do kanałów i rzek, w tym do stworzenia ścieżki Tamizy, z której około 28 mil (45 km) znajduje się w obrębie Wielkiego Londynu i szlaku świec; przebiega to 12 mil (19 km) przez południowy Londyn wzdłuż rzeki Wandle, dopływowej rzeki Tamizy.

Stworzono również inne dalekobieżne ścieżki łączące zielone przestrzenie, w tym Pierścień Stołeczny, Zielony Łańcuch, London Outer Orbital Path ("Pętla"), Jubilee Walkway, Lea Valley Walk oraz Diana, księżniczka Wales Memorial Walk.

• Widok z lotu ptaka Hyde Park i Kensington Gardens

• Jezioro St. James's Park z London Eye w oddali

• The River Wandle, Carshalton, w London Borough of Sutton

Londyn trzykrotnie uczestniczył w igrzyskach olimpijskich: w latach 1908, 1948 i 2012, to pierwsze miasto, które trzykrotnie gościło nowoczesne gry. Miasto było również gospodarzem Igrzysk Imperium Brytyjskiego w 1934 roku. W 2017 r. Londyn po raz pierwszy gościł Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce.

Najpopularniejszym londyńskim sportem jest piłka nożna, a od sezonu 2020-21 ma sześć klubów w angielskiej Premier League: Arsenal, Chelsea, Crystal Palace, Fulham, Tottenham Hotspur i West Ham United. Inne profesjonalne zespoły w Londynie to Queens Park Rangers, Brentford, Millwall, Charlton Athletic, AFC Wimbledon, Leyton Orient, Barnet, Sutton United, Bromley oraz Dagenham & Redbridge.

Od 1924 r. na Stadionie Wembley pojawił się dom narodowej reprezentacji Anglii w piłce nożnej. Był gospodarzem finału Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1966, a Anglia pokonała Niemcy Zachodnie i służyła jako miejsce finału Pucharu w Piłce Nożnej oraz finału Pucharu Wyzwań w rugby. Nowy stadion Wembley służy dokładnie tym samym celom i ma przepustowość 90 000.

Dwie drużyny rugby union Aviva Premiership mają siedzibę w Londynie, Saracens i Harlequins. London Scottish, London Welsh i London Irish play w klubie RFU Championship oraz innych klubach rugby union w mieście to Richmond F.C., Rosslyn Park F.C., Westcombe Park R.F.C. i Blackheath Stadion Twickenham w południowo-zachodnim Londynie organizuje mecze dla reprezentacji Anglii w rugby union, a jego pojemność wynosi 82 000 osób, po ukończeniu nowego stoiska południowego.

Chociaż liga rugby jest bardziej popularna na północy Anglii, w Londynie istnieją dwa profesjonalne kluby ligowe rugby - London Broncos w drugiej kategorii mistrzostwa RFL, które grają w Trailfinders Sports Ground w West Ealing oraz trzeci zespół Ligi 1, London Skolars z Wood Green w Haringey.

Jednym z najbardziej znanych dorocznych rozgrywek sportowych w Londynie jest Mistrzostwa Wimbledon w Tenisie, organizowane w klubie All England Club na południowo-zachodniej przedmieściach Wimbledon. Grał od końca czerwca do początku lipca, jest to najstarszy turniej tenisowy na świecie i powszechnie uważany za najbardziej prestiżowy.

Londyn ma dwa krykiety testowe, dom lorda (Middlesex C.C.) w St John's Wood i Owal (dom Surrey C.C.) w Kennington. Pan gościł cztery finały Pucharu Świata w Krykiecie i jest znany jako Dom Krykieta. Innymi ważnymi wydarzeniami są doroczne masowe uczestnictwo w londyńskim maratonie, w którym około 35.000 biegaczy próbuje przeprowadzić kurs o prędkości 26,2 mili (42,2 km) wokół miasta, a Uniwersytet Boat Race nad rzeką Thames od Putney do Mortlake.

• Wembley Stadium, dom drużyny piłkarskiej Anglii, ma 90 000 miejsc. To największy stadion Wielkiej Brytanii.

• Twickenham, dom angielskiej drużyny rugby union, ma 82 000 miejsc, największy na świecie stadion rugby union.

• Centre Court w Wimbledon. Po raz pierwszy w 1877 roku Mistrzostwa są najstarszym turniejem tenisowym na świecie.